ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΚΡΙΣΗ

Έπεσε προσφάτως στα χέρια μου μια από τις πολλές ταινίες που κάθε Σαββατοκύριακο οι εφημερίδες προσφέρουν στους αναγνώστες τους. Η ταινία αυτή θίγοντας το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτέλεσε την αφορμή συγγραφής του παρόντος άρθρου. Στην ταινία αυτή καταγράφεται η προσπάθεια διαφυγής ενός ανθρώπου βασανισμένου, ο όποιος δεν έχει κανένα δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού του. Παλεύοντας όμως κατάφερε να δραπετεύσει και να απολαύσει την ελευθερία .
Στη σύγχρονη εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει δικαιώματα παρατηρείται χαλάρωση και εφησυχασμός. Το κράτος φαίνεται να αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα για τα πάντα και η μονή ευθύνη των πολιτών είναι η συμπλήρωση του ψηφοδελτίου κάθε τετραετία. Ωστόσο, επειδή τα κεκτημένα δεν είναι και δεδομένα παρατηρείται συχνά καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την όποια δυστυχώς η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά το κράτος...Οφείλουμε παρόλα αυτά να αναλογιστούμε ότι πραγματικοί υπεύθυνοι είναι οι πολίτες, καθώς δεν προασπίζονται τα κεκτημένα και αναφαίρετα δικαιώματά τους, αλλά ούτε και προσπαθούν να αλλάξουν τις επικρατούσες συνθήκες .
Ευτυχώς όμως τον τελευταίο καιρό υπάρχουν δείγματα αφύπνισης των ανθρώπων που με πρωτοβουλίες σαν και αυτή των κάτοικων των Εξαρχείων, οι οποίοι με τις ενέργειες τους προασπίζουν το δικαίωμά τους για μια πιο ανθρώπινη πόλη, αποδεικνύουν πως η μάχη για τη διαφύλαξη των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας δεν έχει χαθεί ακόμη.
Επειδή η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου, όλοι έχουμε δικαίωμα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει στη ζωή μας προάγοντας παράλληλα και το κοινό όφελος αποφεύγοντας την καταφυγή σε βιαιοπραγίες και κυρίως χωρίς να δείχνουμε ελλιπή σεβασμό προς τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας.


Gou.Dou.